Dä Hund vo minere Mueter isch chli und bruun. Au sini Hüüfeli sind chli und bruun. Sini Schnauze isch grau. D‘Haar vo minere Mueter übrigens au.

Dä Hund vo minere Mueter rännt gern dä Büsi na. Er bället au grossi Vögel a. Schmöckt er ä Muus, gumpt er wie än Haas durs Gras und sini Ruete zeigt gäg ufe, wie ä is Chüssi gschteckti Gufe oder dä Antännedraht vomene Putschauto.

Dä Hund vo minere Mueter lueget dri, als hätti er grad Chummer. Vor allem wänn’s heiss isch, im Summer. Er isch halt immer uf Diät, obwohl er das andersch gseht. Wird er z‘dick, tüend ihm sini Chnöche weh. Das chammer gseh, er röchlet meh. Au wänn ’s duruf gaht, stotzig, dänn wird er trotzig und schlicht hinenah. Erscht durab laht er’s wieder la gah.

Dä Hund vo minere Mueter schmöckt gern a jedem Bisi, egal öb‘s amene Baum chläbt oder amene Gräsli. Und wänn ihm dä Bisi passt, macht er sine drüber. Oder dänäbet. Eifach det, wo sin Bisi besser chläbet. Und dä nögscht Hund wo chunnt, villicht dä Hund vonere andere Mueter, au guet im Fueter, macht – so chunnt’s – sin eigene über dä scho überbisleti Brunz. Das sind Visitecharte wo i d’Nase gönd. Aso die, wo nur Hünd hinderlönd. Mini Mueter seit, das seigi s’Facebook vo dä Hünd. Au det sind nöd alli guet Fründ.

Dä Hund vo minere Mueter isch äs Titti. Er wartet bi jedere Chrüzig i dä Mitti, damit mer ihm seit wo’s duregaht. Und ihm dänn natürlich dä Vortritt laht. Oder, damit mer ihn chräbelet, bevor er dänn voruus wieder wiitertäbelet. Am liäbschte täbeleti er dänn hei, det gubtis nämli Fueter – frisch barfed vo minere Mueter.

Dä Hund vo minere Mueter isch übrigens gern für sich, anderi Hünd sind ihm zimlich glich. Trotzdem isch er achtsam. Er bewacht d‘Mum. Wänn’s a dä Huustür schället isch er dä erscht wo bället.

D‘Bezieig wo dä Hund und mini Mueter händ isch besser als mängi Ehe. Das cha jedi und jede gseh. Ihri Liäbi isch gross und absolut bedingigslos. Ä ächti Verbindig, find ich.

Dä Hund vo minere Mueter isch eigentlich ä Hündin. Ihri beschti Fründin. Und wänn’s dä Hund vo minere Mueter nöd gäbt, hätti sie dä Chräbs glaubs nöd überläbt.